Genialna powieść Noblistki

Rok 1752. Do Rohatyna na Podolu przybywają kasztelanowa Katarzyna Kossakowska i towarzysząca jej poetka Elżbieta Drużbacka. Jednym z gości na powitalnej kolacji jest miejscowy proboszcz Benedykt Chmielowski, autor pierwszej polskiej encyklopedii. Ksiądz i poetka, osoby rozmiłowane w księgach, szybko znajdują wspólny język – rozpoczynają rozmowę, którą później kontynuować będą w listach.

Nieco później, także na Podolu, pojawia się młody, przystojny i charyzmatyczny Żyd - Jakub Lejbowicz Frank. Tajemniczy przybysz z odległej Smyrny zaczyna głosić idee, które szybko dzielą społeczność żydowską. Dla jednych heretyk, dla innych zbawca już niebawem ma wokół siebie krąg oddanych sobie uczniów, zaś wywołany przezeń ferment może odmienić bieg historii.

Niemal tysiąc stron, kilkadziesiąt wątków i postaci — Księgi Jakubowe imponują literackim rozmachem, wielością poziomów i możliwych interpretacji. Olga Tokarczuk pełnymi garściami czerpie z tradycji powieści historycznej, poszerzając jednocześnie jej granice gatunkowe. Z ogromną dbałością o szczegóły przedstawia realia epoki, architekturę, ubiory, zapachy. Odwiedzamy szlacheckie dwory, katolickie plebanie i żydowskie domostwa, rozmodlone i zanurzone w lekturze tajemniczych pism. Na oczach czytelników pisarka tka obraz dawnej Polski, w której egzystowały obok siebie chrześcijaństwo, judaizm, a także islam.


Rzadko kiedy czytam tak grube książki, ale ,,Księgi jakubowe" mnie oczarowały.
Sama historia Jakuba była tak ciekawa że, aż chciało się czytać.
Przyznasz szczerze , że nie raz zarwałam noc ale było warto.Tej książki nie da się nie przeczytać,
Pierwszy raz od dawna czytałam powieść historyczną i powiem że,bardzo mi się podobała..
Bardzo wielki brawa, dla pani Olgi za to że,nie bała się opisać Polski taką jaką ona ją widzi.
Świetnie dobrane słowa. Każda myśl przemyślana doskonale, czytając aż nie mogłam powstrzymać się z wrażenia.  Jak dla mnie to rewelacja..!!!!!