"Jestem błyszczącym, jasnym wężem i sunę przez poszycie. Głęboko we mnie tkwi gorące miejsce, które pulsuje w rytm lasu. Kiedyś miałem twarz i imię".

 Książki Polskich autorów, mają to do siebie że, mają w sobie klimat 

 Dziś recenzja ,,Saturnina" 

Przez błąd na bilecie kilkuletni Satek wierzy, że autobus, którym jeździ do szkoły w Radziejowie, zahacza o tajemniczą krainę. To tam, jak podejrzewa chłopiec, zazwyczaj przebywa jego milczący, skryty dziadek.

Dwadzieścia lat później Saturnin mieszka w Warszawie, pracuje jako sprzedawca i trzyma się z dala od tajemniczych krain. Pewnego dnia dziadek znika i Saturnin musi wrócić w rodzinne strony. Wspólnie z matką rusza jego śladem i coraz głębiej zapuszcza się w przeszłość. To, co odkryje, zburzy jego świat.

"Saturnin" to intymna, choć skomponowana na wiele głosów opowieść, w której marzenia potrafią łamać kości, muzyka jest silniejsza niż wojna, a mama daje w nagrodę półtora kilograma słońca. Zmarli otrzymują tu głos, a prawdziwe postaci z życia autora doświadczają rzeczy, których nie dane im było zakosztować poza tą książką.

Książka z wojną w tle, coś co jest bardzo ciekawe i fascynujące..

Tytułowy Saturnin, to młody mężczyzna który musi się zmierzyć z przeszłością i poznać tajemnice rodzinne.Bardzo mi się ta książka podobała miała swój styl i takie ciepło od niej biło..

Nie wiem dlaczego ale, takie książki są najlepsze..Czyta się je szybko i przyjemnie...