Cześć!!
Przychodzę do Was z trzema kolejnymi częściami Wiedźmina...
Wiedźmiński kodeks stawia tę sprawę w sposób jednoznaczny: wiedźminowi smoka zabijać się nie godzi.
To gatunek zagrożony wymarciem. Aczkolwiek w powszechnej opinii to gad najbardziej wredny. Na oszluzgi, widłogony i latawce kodeks polować przyzwala.
Ale na smoki – nie.
Wiedźmin Geralt przyłącza się jednak do zorganizowanej przez króla Niedamira wyprawy na smoka, który skrył się w jaskiniach Gór Pustulskich. Na swej drodze spotyka trubadura Jaskra oraz – jakżeby inaczej – czarodziejkę Yennefer. Wśród zaproszonych przez króla co sławniejszych smokobójców jest Eyck z Denesle, rycerz bez skazy i zmazy, Rębacze z Cinfrid i szóstka krasnoludów pod komendą Yarpena Zigrina. Motywacje są różne, ale cel jeden.
Smok nie ma szans...
Zachwyciłam się Wiedźminem...Tak dosłownie i w przenośni...Bardzo mi się podobałą druga część.
Kiedyś myślałam że, fantastyka jest nie dla Mnie..Jak bardzo się myliłam ...To co autor buduje w tej serii jest niesamowite..
Wiedźmin w końcu odnalazł Cirillę, Ciri, Dziecko Niespodziankę, którą obiecano mu kilkanaście lat wcześniej. Po tragicznych wydarzeniach z Cintry, którą napadła armia Nilfgaardu, nie wiadomo w jaki sposób ocalona Ciri trafiła do zwyczajnej chłopskiej rodziny, żeby tam, zgodnie ze swoim przeznaczeniem, odnalazł ją białowłosy wiedźmin. Geralt, bo tak mu było na imię, dotarł do miejsca, gdzie przebywało Lwiątko z Cintry.
Teraz już wiedział, że dziewczynka, którą kilka lat temu spotkał w Brokilonie, była dla niego czymś więcej i wyznał jej to...
Jakiś czas wcześniej nie zdawał sobie jednak sprawy z tego, że mimo wszystko nie ucieknie od swojego przeznaczenia. Nie wiedział także, czy nie było już za późno... Zastanawiał się, czy dobrze zrobił, nie pomagając przeznaczeniu. Zastanawiał się, czy nie popełnił błędu nie zabierając Ciri ze sobą wtedy, po wyjściu z Brokilonu... Rozmyślał o niej, mając nadzieję, że jednak przeżyła... Zabierając ją, uchroniłby ją przed tragedią, której była świadkiem. Gdyby tylko ją zabrał... Ale wtedy tego nie chciał... Wiedźmin nie miał wtedy zamiaru zabierać dziewczynki do Kaer Morhen, zamku, siedliska wiedźminów, gdzie on sam przeszedł szkolenie i mutacje. Zamku, w którym stał się wiedźminem... Nie chciał tego...
A może zwyczajnie się bał?
Miał jednak jeszcze nadzieję, że spotka Ciri i... udało się...Niespodzianka?
W tym momencie zaczyna się kontynuacja dwóch zbiorów opowiadań Andrzeja Sapkowskiego „Ostatniego życzenia” oraz „Miecza przeznaczenia”, czyli pierwszy tom powieści zatytułowany „Krew Elfów”. Oczywistą rzeczą jest, że nie tylko nawiązuje on do fabuły tychże opowiadań, ale ją kontynuuje. Autor ponownie więc pozwala nam spotkać wspomnianych już Geralta i Ciri, piękną czarodziejkę Yennefer, barda Jaskra oraz inne, znane nam już postacie. Dane nam będzie poznać także mnóstwo nowych, np. bliską przyjaciółkę wiedźmina Triss Merigold nazwaną przez pomyłkę Czternastą ze wzgórza Sodden czy tajemniczego czarodzieja Rience’a oraz wiele innych, które odegrają w historii mniejszą lub większą rolę.
Często zdarza się, że z pozoru nic nieznacząca postać okazuje się bohaterem bardzo ważnym, odgrywającym naprawdę wielką rolę i zmieniającym całkowicie bieg wydarzeń. Warto wspomnieć, że to działa w obie strony. Może się wydarzyć i tak, że, zdawałoby się, ważna osoba z czasem stanie się tylko marionetką w cudzych rękach silniejszej i ważniejszej od niej postaci. Jest to niewątpliwie wielki plus. Sami bohaterowie zresztą często będą się spotykali niespodziewanie, z zaskoczenia, co z pewnością można potraktować jako kolejną zaletę książki.
Tą część przesłuchałam, pierwszy raz słuchałam książkę i ta część podobała mi się bardzo...
Bardzo lekko i z ciekawością czyta mi się i słucha tę serię.. Zastanawiałam się czy ten świat byłby, realny w naszym świecie...To coś innego dla Mnie ale i bardzo zaciekawiła mnie ta saga nie spodziewałam się że, tak będzie...Z wielką radością już zabrałam się za kolejny tom
.jpg)
Komentarze
Prześlij komentarz