Moje miasto

Cześć dzisiaj będzie wyjątkowy post a mianowicie opowiem wam kilka słów o moim rodzinnym mieście.

Łobez

Łobez (niem. Labes) – miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, siedziba powiatu łobeskiego i gminy miejsko-wiejskiej Łobez, położone nad rzeką Regą na Wysoczyźnie Łobeskiej. Według danych z 31 marca 2014 r. miasto miało 10 440 mieszkańców. Prawa miejskie Łobez otrzymał przed 1295 r.

Miasto Łobez znajduje się w środkowej części Pomorza Zachodniego, na Wysoczyźnie Łobeskiej, nad rzeką Regą, u ujścia do niej strugi Łoźnicy. Krzyżują się tu trzy drogi wojewódzkie: 147, 148 i 151. Odległość do Morza Bałtyckiego wynosi stąd około 70 kilometrów, do stolicy województwa – Szczecina jest stąd zaś 90 km.

Według danych z 1 stycznia 2009 powierzchnia miasta wynosi 11,75 km².

Części miasta tworzą także Łozówek, Łośnica, Świętoborzec oraz Wodnik. Ponadto bezpośrednio w okolicy miasta położone są następujące wsie: Dalno, Łobżany, Niegrzebia, Suliszewice, Przyborze oraz osada Trzeszczyna. Łobez leży także w pobliżu jezior Karwowo, Jezioro Strzemielskie (Biały Zdrój), Chełm, Klępnicko, Helka, Jurkowo, Dybrzno i innych.

Herbem Łobza jest wizerunek wilka w koronie, który został zapożyczony od rodu Borków, dawnych włodarzy Łobza, Reska i Węgorzyna posiadających w herbie dwa czerwone wilki na złotym tle. Z rodu tego wywodził się np. sprzyjający Polsce, rycerz, poseł i rozbójnik Maćko, przeciwna wprowadzeniu protestantyzmu Faustyna i spalona na stosie Sydonia. Przedwojenny herb Łobza nosił datę 1400[8], kiedy to Borkowie potwierdzają prawa wcześniej nadane wydając dokument, w którym dokładnie podają granice miasta. Część tego dokumentu mówi: "...my Borkowie wszyscy podpisani niżej, tak obecnie żyjący jak i nasi potomkowie ze czcią daliśmy i teraz dajemy naszemu miastu Łobez przywilej i wolność, która jest w tym dokumencie określona. Najpierw dajemy mu pola i łany leżące w jego granicach, które zostaną niżej określone...". Łącznie posiadłość Łobza liczyła 100 łanów.

Flaga Łobza

Flagę gminy stanowią kolory: żółty, zielony i czerwony, ułożone w równych częściach równolegle względem siebie. W górnym rogu przy drzewcu umieszczony jest herb

Historia

Historia Łobza jest dość dobrze znana, ale też szeroka i ciekawa. Nie sposób jej zamieścić w ciasnych ramach szpalt czasopisma, dlatego przedstawię wybrane jedynie daty i zdarzenia z dziejów grodu nad Regą. W miejscu gdzie dziś granice swoje ma miasto, już przed X wiekiem istniał gród obronny Pomorzan. W 1193 zarówno osada jak i przyległe tereny znalazły się w obrębie biskupstwa kamieńskiego.

Jednak dopiero w 1360 roku występuje pierwsza wzmianka w dokumentach mówiąca o istnieniu parafii w Łobzie. W tym też roku istniało tu bractwo Calandae oddające się modłom za zmarłych. Pierwszym znanym z imienia i nazwiska proboszczem jest Matias Rychel, notatka pochodzi z 1490 r.

Ciekawostką jest, że w 1404 roku Borkowie odbudowali zamek, a załogą byli Polacy. Mieli oni bronić dóbr Borków przed książętami Pomorza i Krzyżakami, z którymi łobescy panowie byli w konflikcie.

Gdy dotarła tu reformacja, Faustyna Bork po 1534 roku pozostawiła kościółek za murami miasta katolikom. Trzy lata później jednak kościół katolicki zburzyli protestanci. W 1551 wywiązał się ostry konflikt pomiędzy katolikami i protestantami, w efekcie protestanci nie pozwolili na odbudowę kościoła katolickiego. W połowie XVI wieku w łobeskim kościele zbudowano nową wieże i ambonę.

Pierwszym znanym pastorem protestanckim był Daniel Winb – wzmianka o nim pochodzi z 1588 roku.

Miasto wciąż się rozwijało i nabierało znaczenia. W XVI.wiecznym Łobzie istniał już szpital.

Grodu nad Regą nie oszczędzały jednak pożary i zarazy. W dokumentach zanotowano pożar w 1623 roku. Dwa kolejne lata mieszkańców miasta trawił pomór, w wyniku którego zmarła połowa mieszkańców miasta. Po dwóch latach spokoju w 1637 wybuchł drugi pożar miasta, podczas wojny trzydziestoletniej.

Po tych klęskach w mieście przez kolejnych 20. lat było w miarę spokojnie, do czasu, gdy we wrześniu 1657 r. wojska Stefana Czarnieckiego, w pogoni za Szwedami, zajęły Łobez i Węgorzyno. Wówczas też miał miejsce kolejny pożar miasta. Po pożarze kościół odbudowano tylko częściowo. Trzy lata później pożar strawił zamek Borków. Jego ruiny rozebrano w 1840 roku.

Z tymi wydarzeniami wiąże się legenda, która mówi, że łobeski zamek miał podziemne połączenie z kościołem. W czasie potopu szwedzkiego zamek spalono, obrońcy wycofali się do ruin kościoła. Tuż po odejściu obrońców pająki splotły świeżą sieć. Napastnicy uznali, że nikt tędy nie mógł przechodzić i nie penetrowali podziemnego przejścia.

Kolejny pożar strawił miasto 2 grudnia 1705 roku. Pięć lat później Michał Zuther ufundował w kościele stalle magistrackie. 10 lipca 1758 roku dragoni Platena obrali Łobez jako miejsce spoczynku. Ci sami stoczyli bitwę 25 sierpnia pod Sarbinowem nad Wartą. Jesienią tego samego roku miasto a także Resko i Węgorzyno splądrowali Kozacy. W 1797 roku założono cmentarz przy ulicy Wybickiego. Dziewięć lat później, w listopadzie 1806 roku miasto było pod okupacją napoleońską.

W latach 1829-1831 następuje przebudowa kościoła i budowa wieży, a w 1843 gruntownie przebudowano ołtarz.

Miasto to jednak nie tylko pożary, grabieże i wojny. Tutaj od 1845 roku wychodziła gazeta powiatowa, a 22 października 1848 roku przekazano do użytku budynek szkoły przy ul. Szkolnej. W latach 1858-59 zbudowano sąd według projektu powiatowego mistrza budowlanego Brockmanna. 13 września 1859 roku założono cmentarz przy ul. Wojska Polskiego. Wtedy też zbudowano dom ze studnią dla proboszcza i zakupiono karawan pogrzebowy. W 1860 roku miasto zostaje siedzibą powiatu Resko. W mieście znajduje się już drukarnia książek oraz dziennika urzędowego dla powiatu.

W latach rozwoju nie zabrakło też nieszczęścia, które dotknęło mieszkańców miasta w 1886 roku. Wówczas w Łobzie panowała cholera, podczas której zmarła bardzo dużo osób. W tym czasie istniała tu szkoła żydowska, a rok później zbudowano synagogę. Wówczas w mieście było 4834 mieszkańców, w tym 4648 ewangelików, 175 wyznania mojżeszowego i zaledwie 11 katolików. W 1869 roku odnowiono kościół. W tym też roku Karolina Wilhelmina Richter założyła szkołę dla dziewcząt z wykształconych rodzin urzędniczych i mieszczańskich. Była to kolejna szkoła po tym jak w 1867 roku Heinholtz utworzył szkołę rodzinną.

W 1867 roku powstało stado ogierów.

Wraz z rozpoczęciem nowego wieku miasto doczekało się prądu elektrycznego. Wówczas zbudowano elektrownię na Redze w Prusinowie. Około 1908 roku przy ul. Wojska Polskiego zbudowano szpital.

Podczas wojny Łobez też odegrał swoją rolę. To tutaj w 1943 roku zostały przeniesione urzędy w tym kuratorium oświaty. Przyjechały tu również dzieci z bombardowanych miast niemieckich. Tutaj też trafili jeńcy do obozu pracy. W czasie wojny w mieście działały dwa kina. Pierwsze przy ul. Przyrzecznej (sala gimnastyczna) drugie - przy ul. Niepodległości – kino „Rega". W pierwszych dniach marca 1945 roku rosyjskie oddziały pancerne podeszły pod miasto. W tym czasie został spalony kościół. Później kapitan Armii Czerwonej uczestniczył w przekazaniu władzy przez burmistrza niemieckiego pierwszemu polskiemu burmistrzowi Łobza - Teofilowi Fiutowskiemu. 30 maja 1945 nastąpiło oficjalne przejęcie powiatu łobeskiego (wówczas Obwód Ławiczka) przez Pełnomocnika Rządu RP Leopolda Płacheckiego. Od 1 czerwca 1945 roku burmistrzem miasta został Stefan Nowak.